Wanneer mensen door ziekte, verlies, of ander verdriet in een situatie komen dat het lastig wordt om nog moed, vertrouwen of regie te houden, kan het fijn zijn je eens vrijuit uit te spreken, samen met een ander alles eens op een rijtje te zetten. Meestal doe je dat het liefst met je eigen mensen, soms kan het juist ruimte geven om je tegenover een onbekende ander uit te spreken: Iemand die speciaal voor jou (en/of jullie) komt, die echt luistert naar wat jij te zeggen, te bespreken hebt. En die niet alleen toehoorder is, maar ook samen met jou verkent wat nou echt de rode draad is in je leven en van waarde voor wie jij bent. Voor waar je voor staat, en gestaan hebt. Voor wat je meegekregen hebt. En voor wat je wellicht doorgeven wilt.

Wanneer je als geestelijk verzorger toegelaten wordt tot de privé wereld van mensen en hun gezin of familie, is dat iets om met veel respect mee om te gaan. Sinds de ruim negen jaar dat ik aan ZGT (Ziekenhuis Groep Twente) verbonden ben, heb ik in gesprekken aan het bed, op de poli en bij mensen thuis mogen ondervinden hoezeer grote gebeurtenissen doorwerken op alles wat belangrijk is. Iedere dag opnieuw ondervind ik dat het, hoe verdrietig situaties soms ook kunnen zijn, een dankbare en mooie taak is om mensen te mogen bijstaan bij wat hen overkomt. Naast voor persoonlijk- of groepsgesprek kan er op mij een beroep worden gedaan voor colleges, voordrachten en als voorganger bij vieringen.