Er is kanker bij Anna (67) geconstateerd. We ontmoeten elkaar tijdens haar opname in het ziekenhuis waar ik als geestelijk verzorger werk. De confrontatie met kanker is onverwacht. Het blijkt uitgezaaid. Een mokerslag. “Ik word niet meer beter.” Toch is de boodschap dat er behandeling mogelijk is. Om tijd te krijgen en minder klachten te hebben. Tijdens die opname spreken we eerst over de verbijstering, het verdriet en de onmacht die ze voelt. En daarna ook over de hoop dat er nog tijd van leven zal zijn.

Een paar maanden later vraagt de arts of ik Anna thuis wil bezoeken. Ze wil graag verder spreken over wat haar bezighoudt. Gelukkig, omdat ik als geestelijk verzorger ook ben aangesloten bij  ‘Willem. Hart voor levensvragen’ kan dat!

In de loop van de tijd bezoek ik Anna regelmatig. Naast haar ziekte speelt ook haar leven vóór de ziekte een grote rol in hoe ze haar situatie beleeft. Ze heeft altijd gezorgd voor anderen. Ze heeft niet geleerd stil te staan bij haar eigen wensen en dat ze ook zelf regie mag nemen.

Ook tijdens haar ziekte richt Anna zich vooral op anderen. Op wat de dokter zegt dat kan. Op wat haar man en kinderen willen: haar zo lang mogelijk bij zich houden. Zij wil dat allemaal ook graag. Maar tegelijk is het leven zwaar. De behandeling slaat aan, maar er blijft nauwelijks te bestrijden pijn en ongemak.

In onze gesprekken komen we langzaam bij wie Anna zelf is en bij wat nu voor haar wezenlijk is. Bij wat goed gaat en wat moeilijk is. Bij de regie waar ze naar verlangt. Haar kijk op het leven en dood komen aan bod.

Uiteindelijk ziet Anna wat ze wel en niet meer wil. Ze maakt keuzes die niet meer uitgaan van langer leven. Het afscheid wordt steeds meer bespreekbaar en tastbaar. Ze voelt zich -meer dan ooit in haar leven- gedragen. Uiteindelijk overlijdt Anna in vrede met zichzelf en haar omgeving. Haar dierbaren laten haar in liefde gaan.

Judith Goeman,
Geestelijk verzorger