– Een verhaal van geestelijk verzorger Dominique
Onlangs bezocht ik Lex (75) die na ernstige ziekte zichzelf tegenkwam. Hij vertelde in ons gesprek veel over zijn familiegeschiedenis, maar toen ik vroeg: “Wie ben jíj in dit verhaal?” bleef het stil.
Die vraag zette hem aan het denken. Bij onze volgende ontmoeting liet hij een Van Gogh-puzzel zien. “De moeilijkste!” Met deze puzzel wilde hij bij het oplossen van elk stukje, ook opzoek gaan naar het oplossen van de vraag naar zichzelf, naar wie hij was ten diepste. Niet lang daarna stuurde hij mij een gedicht met foto’s, getiteld: “Opgelost,” – met een komma. Want, zoals hij zei: “Ik ben er nog.”
Zijn gedicht deel ik graag met jullie:
Het is me gelukt
De laatste stukjes van de legpuzzel waren de sterren uit van Goghs “starry nights”
Daar is ie dan: Terrasse du café le soir, Place du forum, Arles. Mijn gedachten meanderen van zijn tijd van toen naar mijn tijd van toen. Zijn wereld in 1888 en mijn en onze wereld anno nu. De gevoelswereld van de impressionist, de levenskunstenaar van Gogh. Gepassioneerd met penseel en palet zoekend naar warmte liefde en schoonheid om zijn behoeftigheid te lenigen en verlangens te stillen.
In elk van de 1000 stukjes is de emotie zichtbaar, voelbaar.
Don Mcleans “Vincent” maakt me weemoedig. Muziek uit mijn jonge jaren roert en ontroert en roept heimwee op. Een droefmakend verlangen naar iets wat ooit was en verloren is geraakt. Of nooit was, en ook nooit zal zijn; mijn saudade.
Zachtjes neurie ik mee op melodie en kleurtoon van mijn gevoelsleven. Het was spannend mezelf los te laten in de chaos van belevingen, gedachten en emoties, die ook mijn mensenleven zo levendig, bont en bewogen maakt. Strijdende tegenpolen zijn in een status quo, de vrede een handreiking ver.
De lurkende leegtes, zuigende zwarte gaten en het aantrekkend duister in mijn avondhemel voorbij vonkelen talloze herinneringen aan blije vergeetmomenten van verbondenheid, vrijheid, vertrouwen, veiligheid, genegenheid, verwondering en bewondering, hoop, plezier, creativiteit en liefde. Ontelbare oplichtende nova’s en witte dwergen in mijn eigenste “blue starry starry night”.
Ben erg moe maar voldaan. Blij dat ik de duik in mijn diepte heb genomen. Ben in een goed gemoed weer naar boven gekomen. Heeft allemaal ff geduurd maar ik heb dan ook wat.
