“Sinds ik ziek ben, heb ik het idee dat Tonny* niet meer van me houdt. Was ik al die tijd alleen maar goed voor de seks?” zegt Ingrid*. Tonny sputtert tegen: “Nee, dat is niet zo. Ik sta toch elke dag voor je klaar? Ik help zelfs mee in het huishouden. Natuurlijk hou ik van je.” Ingrid reageert: “Maar voorheen konden we altijd zo goed praten, over alles en over alle narigheid die we in ons leven hebben meegemaakt. Nu ben je zo afstandelijk. Als ik mijn hart uitstort, word je boos of je loopt weg. Wat is er toch?”

Als geestelijk verzorger van Willem. Hart voor levensvragen zit ik, Kasper, met Ingrid en Tonny aan de keukentafel. Ingrid is getroffen door een ernstige ziekte en wordt overmand door emoties. Tonny leunt achterover en kijkt machteloos voor zich uit. Dit echtpaar, dat al zo veel moeilijkheden heeft overwonnen, is door het ziekzijn van Ingrid volledig vastgelopen in verwijten, emotionele verlamming en vervreemding.

Ik adviseer hen relatietherapie te zoeken, maar dat willen ze niet: “Dan moeten we ons hele verhaal weer opnieuw vertellen.” “Oké,” antwoord ik, “ik zal mijn best doen. Maar ik ben geen relatietherapeut.” Een intensief traject volgt, waarin Ingrid en Tonny allebei hun heftige levensverhaal vertellen. Puzzelstukjes beginnen op hun plaats te vallen. De ziekte van Ingrid tast niet alleen hun rolverdeling aan, maar roept vooral pijnlijke herinneringen en angsten wakker. Als Tonny uiteindelijk uitspreekt: “Ik ben zo bang om weer een vrouw te verliezen,” valt het bij Ingrid op zijn plaats.

Wanneer ik de volgende keer langskom, zegt Ingrid: “We hebben heel goed kunnen praten sinds je vorige bezoek. Eindelijk snap ik hoe het zit. Het was ook wel heel erg veel wat we op ons bordje hadden. Bedankt voor je hulp. Je was dan misschien geen relatietherapeut, maar je kon wel heel goed luisteren. We kunnen weer verder. Dank je wel!”

Kasper van Helden
Geestelijk verzorger bij Willem. Hart voor levensvragen

*Tonny en Ingrid zijn fictieve namen