Heb je naaste lief als jezelf. Deze woorden spelen al van jongs af aan door mijn hoofd. En hebben een diepere betekenis gekregen in de loop van de tijd.  Ik probeer deze levensinstelling in mijn persoonlijk leven en in mijn werk handen en voeten te geven.

Ik heb als geestelijk verzorger de nodige ervaring op mogen doen met omgaan  met ziekte. Met ouder worden. Met omgaan met dementie. Maar ook met omgaan als het einde van het leven nadert. Met omgaan met rouw.

Ik krijg van mensen terug dat ik rustig ben in mijn houding. Ik straal dat onder andere uit in luisteren naar wat een ander zegt. Ik hoor ook dat mijn manier van vragen als prettig wordt ervaren en verder helpt in nadenken in een eigen (moeilijke) situatie.

Wat mij drijft is: wees daar waar de ander is, om iets voor de ander te mogen betekenen. Om samen een antwoord te zoeken op vragen uit het leven. Om samen op zoek te gaan naar de zin van het leven.